Desde entón, a súa produción foi imparable, chegando aos preto de 400 millóns de toneladas ao ano. Os máis prexudicados son os mares e océanos, onde acaban ata 12 millóns de toneladas de lixo. Estes datos son desoladores, pero aínda con todo parece inconcibible un mundo sen plásticos. Practicamente todo o que nos rodea está feito deste material. Pero, sabías que existen diferentes tipos de plásticos cada un cunhas calidades diferentes?

Os plásticos son materiais confeccionados con substancias orgánicas, sintéticas ou  semisintéticas. Estes compostos poden provir de materias primas como a celulosa, o petróleo ou o carbón, entre outras. As súas propiedades  moldeables permiten que estes artigos estean presentes en toda clase de produtos ao noso ao redor: roupa, envases, automóbiles, edificios, utensilios médicos, etc. Outras características interesantes dos plásticos é que son moi resistentes e lixeiros.

Non hai unha soa clase de plástico. É máis, co paso do tempo foron aparecendo novas tipoloxías adaptadas ás necesidades da sociedade. Cada unha delas ten unha aplicación distinta. Isto significa que non todos os plásticos son reciclables e os tempos de descomposición no medio ambiente varían. Neste punto, cabe lembrar que a reciclaxe non debería ser o fin en si mesmo, senón que, de acordo coas 5R do "Zero Waste", na medida do posible habería que tratar de rexeitar, reducir e reutilizar antes.

Podes identificar o tipo de plástico que contén un obxecto buscando o número indicado dentro do símbolo dun triángulo formado por frechas.

O  PET é un dos tipos de plásticos máis coñecidos e comúns na nosa contorna. Entre as súas calidades, atopamos que goza de alta resistencia e transparencia, é moi lixeiro e recíclase con facilidade. O  PET adoita empregarse en botellas de auga e doutras bebidas. Tamén se utiliza para a creación de fibras téxtiles, como é o caso do tecido de forro polar. A outra cara da moeda é que tarda entre 500 e 1.000 anos en desaparecer na natureza. De facelo, nunca o fará totalmente, senón que se descompoñerá en miles de  microplásticos.

O  HDPE é un tipo de plástico flexible, aínda que é tamén algo ríxido, por iso é polo que a súa aplicación máis habitual sexa a fabricación de envases de leite e outros recipientes robustos de alimentación e deterxentes. Este plástico emprégase de igual modo para elaborar envoltorios industriais e  garrafas de aceite. Presenta unha elevada resistencia química, ás altas temperaturas e aos impactos, pero ao mesmo tempo é bastante lixeiro. De media, os envases de  polietileno de alta densidade tardan 150 anos en degradarse. É un tipo de plástico que se acepta na maioría dos centros de reciclaxe do mundo, xa que é un dos polímeros plásticos máis fáciles de reciclar.

Esta tipoloxía de plástico componse de cloro e carbono. En función do proceso de produción, o PVC pode ser tanto flexible como máis ríxido, adaptándose así a cada uso. É posible identificalo en obxectos cotiáns do día a día como as tarxetas de crédito, as tubaxes, as mangueiras ou o recubrimento dos cables eléctricos. Tras o polietileno e o  polipropileno, é o terceiro polímero de plástico sintético máis empregado a nivel mundial. É dúctil, resistente ao lume e á corrosión. A súa reciclaxe é un proceso moi complexo e por iso non se leva a cabo. Os envases de PVC son os máis contaminantes para a natureza, dado que tardan en degradarse de 100 a 1.000 anos.

O  polietileno é un dos  termoplásticos máis comúns. Denomínanse  termoplásticos debido ás súas propiedades  moldeables, xa que poden fundirse e así remodelarse case infinitamente. Na devandita categoría, o  polietileno de baixa densidade é o máis habitual. Emprégase para o plástico de burbullas, o papel filme ou as bolsas que usamos para facer a compra. Aínda que antes non se reciclaba, as plantas de reciclaxe cada vez están máis preparadas para tratalo. Ao ser lanzado na natureza, pode tardar ao redor de 150 anos en descompoñerse.

A característica máis destacada do  polipropileno é a súa elevada resistencia e maleabilidade. É medianamente ríxido e tamén moi fácil de moldear. Destínase sobre todo á fabricación de envases e recipientes para alimentos e líquidos como é o caso dos tapóns para botellas, as terrinas de iogur e manteiga, as pallas ou os cueiros. A súa reciclaxe é posible pero moi complicado, aínda que pode tardar ata 500 anos en degradarse na natureza.

O  poliestireno pertence á familia dos  polímeros  termoplásticos. En relación ás súas calidades, é un plástico ríxido, transparente, aínda que tamén algo  quebradizo. Este material está presente en produtos como as bandexas de comida de cortiza branca, os vasos e pratos dun só uso ou as caixas de  CDs. Aínda que é posible, a súa reciclaxe é bastante complicado e as plantas de reciclaxe non o adoitan aceptar, así que o seu destino adoita ser a entulleira. Unha bandexa de poliestireno na que adoita vir a froita ou verdura no supermercado podería tardar ata 500 anos en  desintegrarse totalmente na natureza, converténdose con todo en  microplásticos.

Se figura o número 7 nun artigo de plástico é porque se trata dun produto fabricado a partir da combinación de diferentes plásticos. Por este motivo, merece un apartado propio. Obxectos do día a día como os biberóns, os  CDs, algunhas pezas de coches ou certos dispositivos médicos como as xiringas foron elaborados con mestura de plásticos. Non son reciclables.

Tamén se clasifican nesta categoría os novos plásticos biodegradables que son fabricados a base de amidóns vexetais, como o “PLA”. Son biodegradables, é dicir que non se reciclan, pero poden ser utilizados para compost.

Agora xa sabes que todos os artigos de plástico acompáñanse dun número enmarcado nun símbolo triangular que indica a que tipoloxía pertencen. Coñecer de que clase de plástico está feito un produto en cuestión brindarache máis información, como vimos, achega do tempo que tardará en degradarse ou se é reciclable ou non. En calquera caso, non debemos conformarnos coa reciclaxe, senón que sempre deberiamos tentar aplicar por orde as primeiras  Rs do "Zero Waste": Rexeitar, Reducir e Reutilizar.